ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Ιωάννης ο Σιναΐτης, Άγιος: Κλίμαξ - Λόγος Γ΄ (Περί Ξενιτείας)

1. ΞΕΝΙΤΕΙΑ είναι η οριστική εγκατάλειψις όλων εκείνων που υπάρχουν στην πατρίδα μας και πού μας εμποδίζουν να επιτύχωμε τον ευσεβή σκοπό της ζωής μας. Η ξενιτεία είναι απαρρησίαστος συμπεριφορά, κρυμμένη σοφία, σύνεσις πού δεν φανερώνεται, ζωή μυστική, σκοπός που δεν βλέπεται, λογισμός αφανής, όρεξις της ευτελείας, επιθυμία της στενοχωρίας, αιτία του θείου πόθου, πλήθος του θείου έρωτος, άρνησις της κενοδοξίας, βυθός της σιωπής.

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Μάξιμος ο Ομολογητής, Άγιος: Τέταρτη Εκατοντάδα Κεφαλαίων περί Αγάπης


1.    Πρώτα ο νους αισθάνεται θαυμασμό καθώς εννοεί την απόλυτη απειρία του Θεού κι εκείνο το απέραντο και πολυπόθητο πέλαγος της Θεότητας. Έπειτα κυριεύεται από έκπληξη καθώς σκέφτεται πως ο Θεός δημιούργησε τα πάντα από το μηδέν. Αλλά όπως η μεγαλοσύνη Του δεν έχει όριο(Ψαλμ. 144,3), έτσι και δεν μπορεί κανείς να εξιχνιάσει τη σοφία Του(Ησ. 40,28).

2.    Πώς να μην θαυμάζει ο νους, όταν συλλογίζεται το απέραντο πέλαγος της αγαθότητας του Θεού, που είναι πέρα από κάθε έκπληξη; Ή πώς να μην σαστίσει, όταν σκέφτεται πως και από που έγινε η λογική και νοερή ουσία, και τα τέσσερα στοιχεία από τα οποία αποτελούνται τα σώματα, χωρίς να υπάρχει καμιά ύλη πριν από την δημιουργία τους, και ποια είναι η δύναμη εκείνη που μπήκε σε ενέργεια και τα έφερε στην ύπαρξη; Αλλά τούτο οι Έλληνες δεν το παραδέχονται, γιατί αγνοούν την παντοδύναμη Αγαθότητα και τη δραστική σοφία και γνώση Της που ξεπερνά κάθε νου.


Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: 1η εκατοντάδα κεφαλαίων προς τον Θαλάσσιο, περί Θεολογίας και της Ενσάρκου Οικονομίας του Υιού του Θεού

1. Ο Θεός είναι ένας, δεν έχει αρχή, είναι ακατάληπτος και έχει όλη τη δύναμη της υπάρξεώς Του γενική. Αποκλείει εντελώς κάθε έννοια για το πότε και πως είναι, γιατί είναι σε όλους απλησίαστος και σε κανένα από τα όντα δεν είναι γνωστός  μέσω κάποιας φυσικής ενδείξεως.

2. Ο Θεός δεν είναι τέτοιας φύσεως, ώστε να είναι δυνατόν να τον γνωρίζομε εμείς οι άνθρωποι. Δεν είναι ούτε αρχή, ούτε μεσότητα, ούτε τέλος, ούτε γενικά κάτι άλλο σχετικό, από αυτά που μπορούμε να παρατηρήσομε στη φύση. Γιατί ο Θεός είναι απροσδιόριστος, αμετάβλητος και άπειρος, επειδή είναι απείρως πέρα από κάθε ουσία και δύναμη και ενέργεια.

3. Κάθε ουσία, επειδή περικελείει μέσα της τον όρο της υπάρξεώς της, είναι εκ φύσεως αρχή της κατά δύναμη κινήσεως που παρατηρείται σ' αυτή. Κάθε φυσική κίνηση προς κάποια ενέργεια, επειδή νοείται μετά την ουσία της, πριν όμως από την ενέργειά της, είναι μεσότητα, επειδή από την φύση της είναι ανάμεσα σ' αυτές τις δύο. Και κάθε ενέργεια που καθορίζεται φυσικώς από το λόγο της υπάρξεώς της, είναι τέλος της κινήσεως της ουσίας, κινήσεως που έρχεται στο νου πριν από αυτή.

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Παρακλητικός κανών εις οσία ΜΑΤΡΩΝΑ την εκ Ρωσσίας


Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον Ψαλμόν ΡΜΒ΄ (142)
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου.
Και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου. εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.
Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος. Και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τα χείρας μου. η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι.
Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου.
Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον.
Ακουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα.

"Λόγοι εις τους μακαρισμούς - Στ΄ λόγος"


(Άγιος Γρηγόριος Νύσσης)

«Μακάριοι είναι όσοι έχουν καθαρή την καρδιά, γιατί αυτοί θα ιδούν το Θεό».

«Ιλιγγιά μου η ψυχή»
1. Ό,τι είναι φυσικό να παθαίνουν όσοι σκύβουν από κάποια ψηλή κορυφή προς το αχανές πέλαγος, αυτό έπαθε κι ο νους μου από την υψηλή φωνή του Κυρίου, που βλέπει σαν από κάποια κορυφή βουνού στο αδιαπέραστο βάθος των νοημάτων.


Όπως επίσης και σε πολλά παραθαλάσσια μέρη μπορεί να δεις βουνό κομμένο στα δύο και το μέρος που είναι προς τη θάλασσα να έχει αποσχισθεί από την κορυφή προς το βάθος στα ίσα, κι από το πάνω μέρος μιά άκρη που προεξέχει να έχει κλίση προς το βυθό.

Ό,τι ακριβώς είναι φυσικό να πάθει, όποιος στέκεται σ' αυτή την υψηλή και προεξέχουσα κορυφή και σκύβει προς τη θάλασσα, η οποία βρίσκεται στο βάθος, αυτό παθαίνει τώρα κι η ψυχή μου.


Σάββατο 21 Μαΐου 2011

"Λόγοι εις τους μακαρισμούς - Ε΄ λόγος"


(Άγιος Γρηγόριος Νύσσης)

«Μακάριοι είναι όσοι ελεούν, γιατί αυτοί θα ελεηθούν». 

Μια ακόμη βαθμίδα 

1. Ίσως κάτι τέτοιο να ήταν αυτό που διδάχθηκε ο Ιακώβ με όραμα παραβολικά, όταν είδε μιά κλίμακα να φτάνει από τη γη στο ύψος τ' ουρανού κι αντίκρυσε το Θεό να πατάει πάνω σ' αυτή.


Όπως ακριβώς κάνει και τώρα για μας η διδασκαλία με τους μακαρισμούς, που ανεβάζει διαρκώς προς τα ψηλότερα νοήματα, όσους ανέρχονται μ' αυτή. Γιατί νομίζω ότι κι εκεί με τη μορφή της κλίμακας υποδηλώνεται στον πατριάρχη ο ενάρετος βίος, ώστε κι ο ίδιος να μάθει, και τους μεταγενέστερους να διδάξει τούτο.

Ότι δηλ. δεν είναι δυνατόν να ανυψωθεί κανείς προς το Θεό διαφορετικά, παρά μόνον όταν βλέπει συνεχώς προς τα άνω κι έχει άσβεστη την επιθυμία των υψηλών.


Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

"Περί Θείων Ονομάτων - Κεφάλαιο 9"

Για το μεγάλο και το μικρό, την ταυτότητα και την ετερότητα, το όμοιο και το ανόμοιο, τη στάση, την κίνηση και την ισότητα. 


 (Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης)

1. Επειδή τώρα και τα ονόματα μέγας και μικρός αποδίδονται στον αίτιο των πάντων, καθώς και η ταυτότητα και η ετερότητα, η ομοιότητα και η ανομοιότητα, η στάση και η κίνηση, εμπρός ας εξετάσουμε και απ' αυτά τα θεωνυμικά εγκαλλωπίσματα όσα είναι φανερά σε μας.

Ο Θεός λοιπόν υμνείται στις Γραφές με το όνομα «μέγας» και ως αυτός που χαρακτηρίζεται από μεγαλοσύνη, αλλά και ως αύρα λεπτή, που υποδηλώνει τη θεία μικρότητα. Χαρακτηρίζεται και ως «ένας και ο αυτός», όταν λέει η Γραφή «Εσύ όμως είσαι ο ίδιος», και ως «έτερος», όταν πάλι από τις ίδιες Γραφές παρουσιάζεται ότι έχει πολλά σχήματα και πολλές μορφές.

Χαρακτηρίζεται επίσης όμοιος, επειδή δίνει υπόσταση σε όντα όμοια με αυτόν και στην ομοιότητά τους, αλλά και ανόμοιος από όλα αυτά, επειδή δεν υπάρχει κανένα ον που να είναι όμοιό του.


"Λόγοι εις τους μακαρισμούς - Δ΄ λόγος"

Σινασός-Η επιγραφή στην είσοδο του ναού Κωνσταντίνου και Ελένης, σήμερα μουσείου
(Άγιος Γρηγόριος Νύσσης)

«Μακάριοι είναι όσοι πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη, γιατί αυτοί θα
χορτασθούν».


Από τα υλικά στα πνευματικά 
1. Οι γιατροί λένε πως όσοι υποφέρουν από το στομάχι και δεν τρέφονται καλά, πάντοτε νιώθουν γεμάτοι και χορτάτοι, όταν συγκεντρωθούν στην άνω κοιλιακή χώρα μερικά βλαβερά υγρά και περιττώματα. 


Γι' αυτό και δε δέχονται την ωφέλιμη τροφή, επειδή τους κόπηκε η φυσική όρεξη από τον πλασματικό χορτασμό. Αν όμως επιδειχθεί γι' αυτούς κάποιο ιατρικό ενδιαφέρον και με το κατάλληλο φάρμακο που θα πιουν, αποβληθούν όσα είχαν εναπομείνει στις στομαχικές κοιλότητες, παύει το ξένο να ενοχλεί πια τη φύση, κι επανέρχεται σ' αυτούς η όρεξη για την ωφέλιμη και θρεπτική τροφή. 

Κι αυτό είναι η απόδειξη της υγείας, το να παίρνεις δηλ. την τροφή όχι αναγκαστικά, αλλά με προθυμία κι όρεξη. Τι μου χρειάζεται τούτο το προοίμιο; Όπως προχωρεί ο λόγος των μακαρισμών με τη σειρά της κλίμακας, μας χειραγωγεί προς τα ψηλότερα.


Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: 2η εκατοντάδα κεφαλαίων προς τον Θαλάσσιο, περί Θεολογίας και της ενσάρκου οικονομίας του Υιού του Θεού

1. Ο Θεός είναι ένας, γιατί μία είναι η θεότητα, άναρχη, απλή, πάνω από ουσία, δίχως μέρη και αδιαίρετη. Η ίδια θεότητα είναι μονάδα και τριάδα. Μονάδα ακέραιη η αυτή, και Τριάδα πλήρης η αυτή. Μονάδα ακέραιη κατά την ουσία η ίδια, και Τριάδα πλήρης κατά τις υποστάσεις η ίδια.

Γιατί η θεότητα είναι Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Και η θεότητα είναι και στον Πατέρα και στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα. Όλη η θεότητα σε όλον τον Πατέρα η ίδια, και όλος ο Πατέρας σε όλη την ίδια. Και όλη η ίδια σε όλο τον Υιό, και όλος ο Υιός σε όλη την ίδια. Και όλη σε όλο το Άγιο Πνεύμα η ίδια θεότητα, και όλο το Άγιο Πνεύμα σε όλη την ίδια.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Μέγας Φώτιος: Αμφιλόχια, Ερωταποκρίσεις (Ερώτηση 2η)

ΕΡΩΤΗΣΗ 2η. 

Αν ο Θεός αναπαύθηκε από όλα τα έργα του την εβδόμη ημέρα(Γέν 2,2), πώς ο Σωτήρας Λόγος του Πατέρα λέει, «ο Πατέρας μου εργάζεται ως τώρα, και εγώ επίσης εργάζομαι»(Ιω. 5, 17); 

Του Δημιουργού βλέπομε τέσσερες εργασίες· πρώτη είναι η αρχική παραγωγή και δημιουργία των όντων και μ' αυτό το νόημα ειπώθηκε· «και την εβδόμη ημέρα αναπαύθηκε ο Θεός από όλα τα έργα του»(Γέν 2,2).

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Ματσούκας Νικόλαος: Η ενότητα του σύμπαντος και της ζωής - Μέρος 1ο.

(αναρτάται πρώτη φορά στο διαδίκτυο)

1. Θεός και κόσμος 

Η πράξη της δημιουργίας δεν αποτελεί μόνο την ανάδυση της κτίστης πραγματικότητας από το μηδέν, αλλά συνάμα συγκροτεί και το συνδετικό κρίκο που ενώνει όλα τα όντα και ολόκληρη την κτίση με το Θεό.

Μέγας Φώτιος: Αμφιλόχια, Ερωταποκρίσεις (Ερώτηση 3η)

ΕΡΩΤΗΣΗ 3η

 Για ποιο λόγο ο Κύριος χρησιμοποίησε πηλό(Ιω. 9, 6-7) και δεν θεράπευσε τα μάτια του τυφλού με άλλο τρόπο;


Ο πλάστης χρησιμοποίησε πηλό και έβαλε νέα μάτια στον τυφλό, για να καταστήσει σε αναμφίβολη πίστη την αμυδρή ιδέα εκείνων που απορούσαν πώς πλάστηκε από γη ο πρώτος άνθρωπος(Γεν. 2, 7), αφού δεν υπήρχε κανένας αυτόπτης μάρτυρας αυτής της δημιουργίας. 

Γιατί η δημιουργία που αφορούσε τώρα το πολυτιμότερο από τα μέλη του ανθρώπινου σώματος κι έγινε μπροστά σε όλων τα μάτια, δίνει μεγάλη και ισχυρή βεβαίωση και για το υπόλοιπο σώμα, που κανένας άνθρωπος δεν το είχε δει κατά την ώρα της δημιουργίας του, ώστε να μην αμφιβάλλει κανένας με αβέβαιες απορίες και γνώμες. 

"Περί Θείων Ονομάτων - Κεφάλαιο 8"

Για τη δύναμη, τη δικαιοσύνη, τη σωτηρία, την απολύτρωση, όπου γίνεται αναφορά και στην ανισότητα. 


 (Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης)

1. Αλλά τώρα, επειδή οι θεολόγοι υμνούν τη θεία «αληθότητα» και υπέρσοφη σοφία και ως δύναμη και ως δικαιοσύνη, ενώ την αποκαλούν και σωτηρία και απολύτρωση, εμπρός λοιπόν να αναπτύξουμε, όσο μας είναι εφικτό, και αυτά τα θεία ονόματα.

Και βέβαια δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που έχει ανατραφεί με τις Γραφές, ο οποίος να αγνοεί ότι η απόλυτη θεία αρχή υπερβαίνει και ξεπερνά κάθε δύναμη, όπως κι αν υπάρχει ή όπως κι αν την φανταζόμαστε. Γιατί πολλές φορές η θεολογία έχει αποδώσει σ' αυτήν την απόλυτη κυριότητα, ξεχωρίζοντάς την ακόμα και από τις υπερουράνιες δυνάμεις. Πώς λοιπόν οι θεολόγοι την υμνούν και ως δύναμη, αυτήν που υπερβαίνει κάθε δύναμη; Ή με ποια έννοια θα μπορούσαμε να εκλάβουμε το όνομα της δύναμης όταν δίνεται σ' αυτήν;


"Λόγοι εις τους μακαρισμούς - Γ΄ λόγος"


(Άγιος Γρηγόριος Νύσσης)

«Μακάριοι είναι όσοι πενθούν, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν».

Συμβιβάζονται τα ασυμβίβαστα;

1. Ως τώρα δεν έχουμε ανεβεί στην κορυφή του βουνού, αλλά βρισκόμαστε ακόμα στους πρόποδες των νοημάτων. Γιατί μόλις δυο λόφους ξεπεράσαμε, αφού ανεβήκαμε με τους μακαρισμούς προς την ευλογημένη πτωχεία και την πραότητα, που είναι πάνω απ' αυτήν. 

Μετά απ' αυτούς τους δύο μακαρισμούς ο Κύριος μάς οδηγεί στα ψηλότερα και στη συνέχεια μας παρουσιάζει τρίτο σκαλοπάτι των μακαρισμών. Σ' αυτό πρέπει χωρίς άλλο ν' ανέβουμε, απορρίπτοντας κάθε δισταγμό και την αμαρτία, που εύκολα μας κυκλώνει, όπως λέγει ο Απόστολος (Εβρ. 12, 1). 

Έτσι, όταν φτάσουμε ανάλαφροι κι άνετοι στην κορυφή, θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε με την ψυχή προς το καθαρό φως της αλήθειας. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που λέγει: «Μακάριοι όσοι πενθούν, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν»; Σίγουρα θα γελάσει εκείνος που σκέπτεται κοσμικά και θα πει τα εξής, ειρωνευόμενος τον Κύριο: Αν είναι μακάριοι, δηλ. ευτυχείς, όσοι λιώνουν μέσα σε κάθε είδους συμφορά στη ζωή, θα είναι κατά συνέπεια δυστυχείς οπωσδήποτε, εκείνοι που η ζωή τους είναι χωρίς λύπες και ευτυχισμένη.


"Λόγοι εις τους μακαρισμούς - Β΄ λόγος"

Καππαδοκία
(Άγιος Γρηγόριος Νύσσης)

«Μακάριοι είναι οι πραείς γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη» 

Η γη των ζώντων 

1. Όσοι ανεβαίνουν προς τα ψηλότερα χρησιμοποιώντας κάποια σκάλα, αφού ανεβούν το πρώτο σκαλοπάτι, πατούν σ' αυτό και ανέρχονται στο παραπάνω, και πάλι το δεύτερο προωθεί τον ανερχόμενο στο τρίτο κι αυτό πάλι στο επόμενο κι αυτό στο μετά απ' αυτό. Έτσι ο ανερχόμενος από εκεί που βρίσκεται, ανεβαίνοντας συνεχώς προς το παραπάνω, φθάνει στο ανώτατο σημείο της ανάβασης.

Σε τι αποβλέπω κάνοντας τούτο εδώ το προοίμιο; Νομίζω πως η σειρά των μακαρισμών είναι βαλμένη σαν τα σκαλοπάτια και με τον καθένα από αυτούς κάνει εύκολη την ανάβαση με τη βοήθεια του λόγου.


Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Μάξιμος ο Ομολογητής: Τρίτη εκατοντάδα διαφόρων κεφαλαίων περί Θεολογίας, Οικονομίας, αρετής και κακίας

1. Ένα είναι το πάνω από άναρχο και πάνω από ουσία Αγαθό, η Αγία Τρισυπόστατη Μονάδα, Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα· μια άπειρη συμφυΐα τριών απείρων. Έχει εντελώς απλησίαστο απ' όλα τα όντα τον λόγο του είναι της, του πώς υπάρχει, του τι και ποιο είναι. Ξεφεύγει από κάθε νόηση όσων νοούν, αφού δεν εξέρχεται διόλου από την κατά φύση κρύφια εσωτερικότητά της, και αφού απλώνεται πέρα από κάθε γνώση όλων των γνώσεων.

2. Αυτό που στην ουσία Του είναι απόλυτα αγαθό, είναι εκείνο που μήτε αρχή έχει, μήτε τέλος, μήτε αιτία της υπάρξεως, μήτε οποιαδήποτε ως προς την ύπαρξή Του κίνηση προς κάποια αιτία.

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Βιβλιοπρόταση: π. Διονύσιος Ταμπάκης -Προσευχητάριο για ειδικές περιστάσεις

Μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Άθως το «Προσευχητάριον Ειδικών Περιστάσεων» που στόχο έχει να βοηθήσει κάθε πιστό να αντιμετωπίσει τις ποικίλες δυσκολίες που μπορεί να συναντήσει στη ζωή του αλλά και να αποτελέσει έναν πνευματικό οδηγό για την προσευχή υπέρ αλλήλων.

Για τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, το κάθε πρόβλημα των ανθρώπων ήταν σημαντικό και σεβαστό. Και επειδή οι περιπτώσεις των προβλημάτων ήταν πολλές, εκείνος, ως ιερέας, διάβαζε για περιπτώσεις που δεν εύρισκε στο ευχολόγιο Ψαλμούς αντί ευχών για την εκάστοτε ανάγκη.

Έχοντας αυτά κατά νουν ο συγγραφέας, προσπάθησε να κατατάξει τους Ψαλμούς ανάλογα με τις διάφορες περιστάσεις, καθώς και για τις σύγχρονες ανάγκες και τα νεοφανή προβλήματα που συναντούμε στην καθημερινότητά μας: κατάθλιψη, κίνδυνοι από την οθόνη, ναρκωτικά, ανεργία, διαζύγια και πολλά άλλα.

"Ομιλία εις την Κυριακή των Μυροφόρων'


(Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς)

(Όπου και αναφέρεται ότι πρώτη η Θεοτόκος είδε τον Κύριο μετά την εκ νεκρών ανάστασί του) 
Η ανάστασις του Κυρίου είναι ανανέωσις της ανθρωπίνης φύσεως. Και για τον πρώτο Αδάμ, πού λόγω της αμαρτίας καταπόθηκε από τον θάνατο και δια του θανάτου επέστρεψε στην γη, από οπού πλάσθηκε, είναι αναζώωσις και ανάπλασις και επάνοδος προς την αθάνατη ζωή. 

Εκείνον λοιπόν στην αρχή κανένας άνθρωπος δεν τον είδε να πλάθεται και να παίρνει ζωή (αφού κανένας άνθρωπος δεν υπήρχε ακόμη εκείνη την ώρα). Όταν όμως έλαβε την πνοή της ζωής με το θείο εμφύσημα, πρώτη από όλους τους άλλους τον είδε μια γυναίκα (διότι ή Εύα στάθηκε ό πρώτος άνθρωπος μετά από εκείνον). 

Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν και τον δεύτερο Αδάμ, δηλαδή τον Κύριο, όταν ανίστατο από τους νεκρούς, κανένας άνθρωπος δεν τον είδε (αφού κανείς δικός του δεν παρευρισκόταν εκεί και οι στρατιώτες πού φύλαγαν το μνήμα, ταραγμένοι από τον φόβο, είχαν γίνει ωσεί νεκροί).


Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Μάξιμος ο Ομολογητής, Άγιος: Τέταρτη εκατοντάδα διαφόρων κεφαλαίων

1. Ο Κύριος ανέφερε το ποτήρι πριν από το βάπτισμα(Ματθ. 20, 22), επειδή η αρετή είναι για την αλήθεια και όχι η αλήθεια για την αρετή. Γι' αυτό εκείνος που πράττει την αρετή για την αλήθεια, είναι άτρωτος από τα βέλη της κενοδοξίας. Εκείνος όμως που ασκεί την αλήθεια ένεκα της αρετής, έχει σύνοικο της κενοδοξίας την οίηση.

2. Αλήθεια, λέει, είναι η θεία γνώση· αρετή, οι αγώνες για χάρη της αλήθειας εκείνων που την επιθυμούν. Εκείνος λοιπόν που για χάρη της γνώσεως υποφέρει κόπους, δεν κενοδοξεί, γιατί γνωρίζει ότι από τη φύση της η αλήθεια δεν αποτελεί κατόρθωμα κόπων· επειδή εκ φύσεως το πρώτο δεν περιορίζεται από τα δεύτερα. Εκείνος όμως που εμφανίζεται να έχει γνώση επειδή αγωνίστηκε γι' αυτήν, είναι οπωσδήποτε κενόδοξος γιατί νομίζει ότι έλαβε τα στεφάνια πριν από τους ιδρώτες, μη γνωρίζοντας ότι οι κόποι είναι για τα στεφάνια, αλλά όχι τα στεφάνια για τους κόπους. Γιατί εκ φύσεως παύει να ενεργείται κάθε μέθοδος, όταν ο σκοπός της κατορθωθεί ή νομιστεί ότι κατορθώθηκε.

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Αγία Μαρία η Μαγδαληνή στο Σκόπελο Γέρας (Λέσβος): Φωτο - Αφιέρωμα

Εν όψει της ερχόμενης Κυριακής (των Μυροφόρων), σας παρουσιάζω λίγες φωτογραφίες από ένα καταπληκτικό προσκύνημα. Τον Ιερό Ναό της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής στον Σκόπελο Λέσβου (κόλπος Γέρας). Σας υπόσχομαι, ότι το Καλοκαίρι θα επανέλθω με περισσότερες και πολύ καλύτερης ποιότητος φωτογραφίες. Απλά τώρα κάνω την αρχή, επειδή δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό προσκύνημα έτσι ώστε αν σας βγάλει ο δρόμος σας προς Λέσβο, να περάσετε κι από κει.

Το ιστορικό του ναού και των κατακομβών θα το βρείτε εδώ: 


Η εικόνα της αγίας Μαγδαληνής, η οποία ευρέθη στις κατακόμβες (αλλά δεν είναι αυτή που έψαχναν)


Εσωτερική άποψη του Ιερού Ναού της Αγ. Μαγδαληνής.


Το συντριβάνι της Αγίας Μαγδαληνής

 
Η είσοδος της κατακόμβης

Κατεβαίνοντας στις κατακόμβες


Εσωτερικό της κατακόμβης

Εσωτερικό της κατακόμβης


Γενική άποψη του Ιερού Ναού

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Μάξιμος ο Ομολογητής, Άγιος: Πέμπτη εκατοντάδα διαφόρων κεφαλαίων

(αναρτάται πρώτη φορά στο διαδίκτυο)
1. Eκείνος που τη γνώση του συνοδεύει η πράξη και την πράξη του η γνώση, είναι θρόνος και υποπόδιο του Θεού(Ησ. 66,1). Θρόνος είναι για τη γνώση που έχει, και υποπόδιο για την πρακτική του αρετή. Αν τώρα κανείς υποστηρίξει ότι και ο ανθρώπινος νους είναι ουρανός, καθαρός από κάθε υλική φαντασία και ασχολούμενος, ή μάλλον καταστολισμένος με τους θείους λόγους των νοητών, νομίζω ότι δε βρίσκεται έξω από την αλήθεια.

2. Κάθε φιλόσοφος και ευσεβής που φρουρείται από την αρετή και τη γνώση, ή την πράξη και τη θεωρία, όταν δει να έχει εξεγερθεί εναντίον του με τα πάθη η πονηρή δύναμη, όπως εναντίον του Εζεκία ο βασιλιάς των Ασσυρίων(Β΄ Παρ. 32, 1), μία μόνο βοήθεια έχει για τη διάλυση των δεινών, το Θεό, που τον εξιλεώνει με αλάλητη κραυγή, με την επίταση δηλαδή της αρετής και της γνώσεως, και τότε δέχεται σε συμμαχία, ή μάλλον προς σωτηρία, άγγελο, δηλαδή λόγο ανώτερης σοφίας και γνώσεως, που συντρίβει κάθε δυνατό πολεμιστή και άρχοντα και στρατηγό στο εχθρικό στρατόπεδο(Β΄ Παρ. 32, 20-21).

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Μάξιμος ο Ομολογητής, Άγιος: Έκτη εκατοντάδα διαφόρων κεφαλαίων

1. Η νοερή δύναμη της ψυχής είναι επινοητική. Αυτή όταν χωριστεί από τη σχέση της με την αίσθηση, στερεί τη σάρκα από τη φροντίδα να της εξασφαλίζει την ηδονή, όπως έκανε κατά τη θεληματική σχέση τους, και δε θέλει ούτε την οδύνη της σάρκας να παρηγορήσει, εξαιτίας της ολικής και αδιάκοπης αφιερώσεως της γνώμης στα θεία.

2. Ο νους και η αίσθηση έχουν αντίθετες φυσικές ενέργειες, γιατί τα αντικείμενά τους έχουν ακρότατη διαφορά και ετερότητα μεταξύ τους. Ο νους έχει ως αντικείμενά του τις νοητές και ασώματες υπάρξεις, που αντιλαμβάνεται εκ φύσεως την ουσία τους, ενώ η αίσθηση έχει ως αντικείμενα τις αισθητές και σωματικές φύσεις, τις οποίες και αυτή εκ φύσεως αντιλαμβάνεται.

Ιερός Ναός Ταξιάρχη Μανταμάδου: Φωτο -Αφιέρωμα

Την Κυριακή των Μυροφόρων εορτάζονται τα εγκαίνια του Ιερού Ναού του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο της Λέσβου. Με αφορμή αυτή την εορτή δείτε ένα φωτογραφικό αφιέρωμα από το βιβλίο του πρωτοπρεσβύτερου ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ ΔΗΣΣΟΥ, "Το ιστορικό και τα θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου".




Η ανάγλυφος εικόνα του αρχαγγέλου Μιχαήλ

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Αββάς Ισαάκ ο Σύρος: Λόγος Α΄ - Περί αποταγής και μοναχικής ζωής

1. Ο φόβος του Θεού είναι αρχή της αρετής. Λέγεται δε ότι είναι γέννημα της πίστεως και σπείρεται στην καρδιά, όταν αποχωρισθή η διάνοια από τον περισπασμό του κόσμου, ώστε να συνάξη τις σκέψεις της, που περιφέρονται από τον μετεωρισμό, με σκοπό την αναζήτησι της μέλλουσας αποκαταστάσεως. Τίποτε δεν είναι καταλληλότερο, για να θεμελιώση κανείς την αρετή, από το να επιδοθή στην απαλλαγή από τις υποθέσεις του βίου και να διαμείνη στον νόμο του φωτός, στην οδό των δικαίων και των αγίων, όπως κατά Πνεύμα επεσήμανε και επωνόμασε ο ψαλμωδός.


"Περί Θείων Ονομάτων - Κεφάλαιο 7"

Για τη σοφία, το νου, το λόγο, την αλήθεια και την πίστη.

 (Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης)


1. Εμπρός, λοιπόν, αν θέλεις, να υμνήσουμε την αγαθή και αιώνια ζωή ως σοφή και ως καθαυτό σοφία, μάλλον δε ως αυτή που δίνει υπόσταση στην όλη σοφία και ως αυτή που υπάρχει υπεράνω κάθε σοφίας και σύνεσης.. Γιατί ο Θεός δεν είναι μόνο υπερπλήρης σοφίας, για τη σύνεση του οποίου δεν υπάρχει μέτρο αλλά εδραιώνεται υπεράνω κάθε λογικής και νου και σοφίας.

Αυτό το εννόησε κατά τρόπο υπερφυσικό ο πραγματικά θείος άνδρας, ο κοινός μας ήλιος, τόσο δικός μας όσο και του καθοδηγητή μας, όταν λέει: «Η μωρία του Θεού είναι σοφότερη από τη σοφία των ανθρώπων». Αυτό όχι μόνο γιατί κάθε ανθρώπινη διάνοια είναι και κάποιου είδους πλάνη, αν συγκριθεί με το σταθερό και μόνιμο των τελειότατων θεϊκών νοήσεων, αλλά επίσης γιατί είναι συνηθισμένο στους θεολόγους να χρησιμοποιούν για τον Θεό κατ' αντίθεση στερητικές και αποφατικές εκφράσεις.


Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Ευχή εις την Οσία Ματρώνα την εκ Ρωσίας, αναγινωσκομένη στο Απόδειπνο.

Η Ι. Λάρνακα των Λειψάνων της Οσίας   
 Υπό Ισιδώρας Μοναχής Αγιεροθεϊτίσσης

Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ο της κτίσεως πάσης Δημιουργός και συνοχεύς και κυβερνήτης πάνσοφος· ο τω λόγω μόνω φως εκ σκότους παραγαγών και εν τω φωτί ημάς πορεύεσθαι ποιήσας· ο εν Πατρί και Πνεύματι δοξαζόμενος και υπ' Αγγέλων ασιγήτως ανυμνούμενος· ο Φως οικών απρόσιτον και του Φωτός του αιωνίου ημάς κληρονόμους γενέσθαι καταξιώσας· η του αληθινού Φωτός και της αθανάτου ζωής υπόστασις·


Παναγία η Χρυσαφίτισσα: Ιστορικό και Θαύματα

«Παναγία Χρυσαφίτισσα», πολιοῦχος Μονεμβασίας

Νοτιοανατολικῶς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ «Ἐλκομένου Χριστοῦ», ἐν Μονεμβασίᾳ, εὑρίσκεται ὁ Ἱερὸς Ναὸς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὁ ἐπιλεγόμενος Ναὸς τῆς Παναγίας τῆς Χρυσαφιτίσσης. Ὁ Ναὸς οὗτος εἶναι κτίσμα τοῦ 17ου αἰῶνος, ἐκτισμένος ἐπὶ θέσεως ἄλλου παλαιοτέρου Ναοῦ, τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγητρίας, ὅστις ὑπῆρχε πρὸ τοῦ 1150 ὑπὸ τὴν ἔννοιαν παλαιᾶς Μονῆς. Εἰς τὸν ὡς ἄνω Ἱερὸν Ναὸν εἶναι τεθησαυρισμένη ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Εἰκὼν τῆς Παναγίας Χρυσαφιτίσσης, ἡ ὁποία, ὡς διέσωσε μέχρι σήμερον ἡ λαϊκὴ παράδοσις, εὑρίσκετο ἀρχικῶς εἰς τὸ χωρίον Χρύσαφα, ἐξ οὗ καὶ Χρυσαφίτισσα, τῆς ἐπαρχίας Λακεδαίμονος, εἰς Ναὸν τιμώμενον ἐπ᾿ ὀνόματι αὐτῆς.

Κατὰ θαυμαστὸν τρόπον ἡ πάνσεπτος Εἰκὼν τῆς Χρυσαφιτίσσης εὑρέθη εἰς Μονεμβασίαν εἰς τὸν μέχρι σήμερα τόπον ἔνθα ἀναβλύζει θαυματουργικῶς ἀπὸ τότε πόσιμον ὕδωρ, τὸ ὁποῖο καλεῖται ἔκτοτε «ἁγίασμα Χρυσαφιτίσσης», καὶ θεραπεύει ποικίλας νόσους, συντελεῖ δὲ εἰς ἀπόκτησιν τέκνων καὶ δὴ ἀρρένων.

Ἡ ὡς ὁ λόγος παράδοσις σχετίζεται πρὸς παλαιὰν τοιαύτην τοῦ 10ου αἰῶνος καὶ ὁμοιάζει πρὸς τὴν παράδοσιν περὶ τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγητρίας τῆς Μονεμβασίας.

Ἡ σεπτὴ Εἰκὼν τῆς Χρυσαφιτίσσης φαίνεται νὰ εἶναι ἔργον τοῦ 15ου -16ου αἰῶνος, σχήματος μικροῦ, ἐξαιρετικῆς Βυζαντινῆς τέχνης. (Πρβλ. Π. Καλονάρου ἐν λεξικῷ «ΗΛΙΟΣ», τόμος 13, σελ. 738, ἄρθρον ἡ Μονεμβασία).

Κατὰ τὴν λαϊκὴν παράδοσιν, ἐλθόντες ἔμποροι ἐκ τοῦ χωρίου Χρύσαφα εἰς τὴν πόλιν τῆς Μονεμβασίας μαζὶ μὲ ἄλλους προσκυνητὰς κατὰ τὴν πανήγυριν τῆς Παναγίας καὶ εἰσελθόντες εἰς τὸν Ναὸν τῆς Χρυσαφιτίσσης ἐν Μονεμβασίᾳ διὰ νὰ προσκυνήσουν καὶ να προσφέρουν τὰ «τάματά των» ἀνεγνώρισαν τὴν Εἰκόνα των, τὴν Χρυσαφίτισσαν καὶ ἐφώναζον: «Οἱ Μονεμβασῖται μᾶς ἔκλεψαν τὴν Εἰκόνα μας, τὴν Χρυσαφίτισσά μας», ἠξίωσαν δὲ νὰ γίνῃ δίκη περὶ τοῦ πράγματος τούτου καὶ ὁ δικαστὴς τοῖς ἀπέδωκε τὴν εἰκόνα, τὴν ὁποίαν παραλαβόντες οἱ Χρυσαφῖται μετὰ τιμῶν καὶ δόξης μετέφερον εἰς Χρύσαφα εἰς τὸν Ναόν της. Ἡ ἱερὰ Εἰκὼν παρέμεινεν εἰς τὸν θρόνον της ἐν τῷ Ναῷ της εἰς Χρύσαφα καὶ ὅταν οἱ κάτοικοι ἐτελείωσαν τὰς δεήσεις καὶ ἔκλεισαν τὸν Ναόν, τὴν νύκτα ἡ σεπτὴ Εἰκὼν ἔφυγε καὶ ἦλθεν εἰς Μονεμβασίαν ἔνθα παρέμεινεν ἔκτοτε εἰς τὸν ἐν αὐτῇ Ἱερὸν Ναόν της, ποιοῦσα θαύματα τοῖς πιστῶς προσερχομένοις.


ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΧΡΥΣΑΦΙΤΙΣΣΗΣ

Κατὰ τὸν Ἱερὸν Δαμασκηνόν, ἡ τιμὴ πρὸς τὰς Ἱερὰς Εἰκόνας δὲν ἀποδίδεται εἰς αὐτὸ τοῦτο τὸ εἰκόνισμα, «ἀλλ᾿ ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει». Οὕτω, ὁ τιμῶν καὶ σεβόμενος τὰς Εἰκόνας τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Κυρίας Θεοτόκου, αὐτομάτως τιμᾷ καὶ γεραίρει τὸ εἰς τὸν Οὐρανὸν εὑρισκόμενον ἅγιον πρόσωπον καὶ λαμβάνει παρ᾿ αὐτοῦ χάριν καὶ ἀνταπόδοσιν τῆς ἀποδιδομένης τιμῆς. Οὕτω καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ καταδεχομένη νὰ ὀνομάζεται: Τριχεροῦσα, Πορταΐτισσα, Γλυκοφιλοῦσα, Βρεφοκρατοῦσα, Γερόντισσα, Κατερινιώτισσα ἢ Κατερινοῦ, Ἐσφαγμένη, Ὁδοιποροῦσα, Προυσσιώτισσα, Ἕλωνα, Μεγαλόχαρη Τήνου, Χρυσαφίτισσα, λαβοῦσα τὰς ὡς ἄνω ὀνομασίας ἐκ τοῦ τόπου τῆς θαυματουργίας τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων της, θαυματουργεῖ ἐπὶ τῶν εἰλικρινῶς καὶ ἁγνῶς δεομένων αὐτῆς καὶ προσπιπτόντων πρὸς αὐτήν.

Ἡ χάρις τῆς Παναγίας διὰ τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος της, τῆς Χρυσαφιτίσσης, ἐτέλεσε πολλὰ θαύματα καὶ ἐπαρηγόρησε πολλὰς τεθλιμμένας καρδίας, ἐδρόσισε ταλαιπωρημένας ψυχὰς καὶ ἐξέχεε βάλσαμον παρηγορίας εἰς τοὺς πονεμένους ἀνθρώπους τοὺς ἐπικαλεσθέντας ἐν πίστει τὴν βοήθειάν της.

Πρὶν ἢ διηγηθῶμεν τὰ θαύματα τῆς Χρυσαφιτίσσης, θεωροῦμεν σκόπιμον νὰ ἀναφερθῶμεν εἰς τὸ θαῦμα τῆς ἰάσεως τῆς Ἡγουμένης Μάρθας ἐκ τῆς πολυχρονίου καὶ ἀκατασχέτου αἱμορραγίας, λέγοντες, ὅτι τὸ θαῦμα τοῦτο ἀφορᾷ εἰς τὴν ἀπὸ τοῦ 10ου αἰῶνος ἱδρυθεῖσαν εἰς τὸν ἴδιον τόπον ἔνθα ὁ σημερινὸς Ἱερὸς Ναὸς τῆς Χρυσαφιτίσσης Ἱερὰν Μονὴν τῆς Ὁδηγητρίας ἐν Μονεμβασίᾳ.


ΘΑΥΜΑ 1ον.

Ἤδη, ἀρχόμενοι τῶν θαυμάτων τῆς Παναγίας Χρυσαφιτίσσης, ἱστοροῦμεν τὸ πρῶτον.

Παῖς τις ὀνομαζόμενος Μελέτιος Καλογερᾶς, πενταετὴς ὤν, ἐστάλη ὑπὸ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ Ἐλευθερίου, κατὰ τὰς Ἀπόκρεω, νὰ μεταφέρῃ ἕν σακκούλιον ὀρυζίου μικρῆς ποσότητος εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ θείου αὐτοῦ Ἰωάννου Κοντολέου, ὅπου ἔμελλον νὰ συμφάγουν ὡς συγγενεὶς κατὰ τὴν συνήθειαν. Καθ᾿ ὁδὸν δὲ προσβληθεὶς ὑπὸ σεληνιασμοῦ ἐκ συνεργείας τοῦ μισοκάλου δαίμονος, ἔπεσε χαμαί. Μαθοῦσα τοῦτο ἡ μήτηρ, ἔτρεξε μετὰ σπουδῆς ὅπου εὑρίσκετο ὁ υἱός της, ἔλαβεν αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας της, καὶ μετέφερεν αὐτὸν ἀμέσως εἰς τὸν οἶκόν της τρέμοντα καὶ ἀφρίζοντα. Ὁ πατὴρ τοῦ παιδὸς μεταβαίνων δι᾿ ἄλλης ὁδοῦ εἰς τὴν ἀγοράν, ἔμαθε τὸ δυσάρεστον συμβὰν τοῦ παιδός του καὶ ἐπιστρέφει ἀμέσως εἰς τὸν οἶκόν του ὅπου εἶδε τὴν ἀθλίαν κατάστασιν αὐτοῦ μετὰ μεγάλης αὐτοῦ θλίψεως, πόνου καὶ τρόμου καὶ πάραυτα χωρὶς νὰ χάσῃ καιρόν, ἔτρεξεν εἰς τὸν ἄμισθον καὶ παντοδύναμον ἰατρόν, εἰς τὴν Ἁγίαν Εἰκόνα, λέγω, τῆς Θεοτόκου Χρυσαφιτίσσης, εὑρισκομένης ὡς προεῖπον, εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἑλκομένου Χριστοῦ, ὅπου, ἅμα ἔφθασε, μετὰ συντριβῆς ψυχῆς καὶ καρδίας ἐγονυπέτησεν ἐνώπιον τῆς Ἁγίας καὶ θαυματουργοῦ Εἰκόνος, καὶ μετὰ θερμῶν δακρύων παρεκάλεσε τὴν Κυρίαν Θεοτόκον διὰ τὴν θεραπείαν τοῦ παιδός του. Μετὰ τὴν θερμὴν αὐτὴν δέησιν εἶδεν, ὢ τοῦ θαύματος! ὅτι ὅλα τὰ χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ ἀφιερώματα, ὅσα ἐκρέμοντο ἐπὶ τῆς θείας Εἰκόνος, ἐκινήθησαν καὶ συνεκρούσθησαν πρὸς ἄλληλα, καὶ ἤχησαν ὡς ἠχοῦσιν οἱ κωδωνίσκοι τοῦ Ἀρχιερέως, ἐνδυομένου ὑπὸ τῶν ἱεροδιακόνων αὐτοῦ καὶ κροτοῦσιν εἰς τὰς ἀκοὰς τῶν παρευρισκομένων, ὁ δὲ πατὴρ τοῦ παιδὸς νομίσας ὅτι ἡ Θεοτόκος ἐδίωκεν αὐτὸν ὡς ἁμαρτωλὸν καὶ ἀνάξιον, ἔπεσε πρηνὴς καὶ ἐδέετο θερμότερον. Συγγενὴς δὲ τις τοῦ Ἐλευθερίου Καλογερᾶ, εἶδεν αὐτὸν τρέχοντα βιαίως πρὸς τὸν Ναόν, καὶ νομίσας ὅτι ἔτρεχε πρὸς τὴν θάλασσαν νὰ αὐτοκτονήσῃ ἐκ τῆς λύπης του παρηκολούθησεν αὐτὸν διὰ νὰ τὸν ἀποτρέψῃ· ἀλλ᾿ ἀφοῦ εἶδεν αὐτὸν εἰσελθόντα εἰς τὸν Ναόν, ἐπανῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Καλογερᾶ διὰ νὰ ἴδῃ τὸν ἀσθενῆ παῖδα, καὶ πάλιν ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Ναὸν νὰ εἰδοποιήσῃ τὸν πατέρα τοῦ ἀσθενοῦς ὅτι ὁ υἱός του ὑγιαίνει, ὁ δὲ πατὴρ ἰδὼν τὸν συγγενῆ του εἰσερχόμενον εἰς τὴν θύραν τοῦ Ναοῦ καὶ νομίσας ὅτι ὁ υἱός του ἀπέθανεν, ἔκλαιεν ἀπαρηγόρητα· ἀφοῦ ὅμως ἐβεβαιώθη ὅτι ζῇ καὶ ὑγιαίνει ὁ υἱός του ἐδόξασε τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὸν οἶκόν του, ὅπου ἀφιχθεὶς ἠρώτησε τὸν υἱόν του, λέγων· Τί ἔχεις, Μελέτιέ μου; ὁ δὲ παῖς ἀπεκρίνατο ὅτι δὲν ἠμπορεῖ. Τότε ὁ πατὴρ τῷ λέγει· Δός μου τὰς χεῖράς σου· ὁ δὲ παῖς ἔδωκεν εἰς τὸν πατέρα του τὴν δεξιάν του χεῖρα, ἐπειδὴ ἡ ἀριστερὰ ἦτο κρατημένη καὶ παράλυτος· ὅθεν ὁ πατὴρ ἐδεήθη πάλιν μετὰ δακρύων εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ὑπὲρ τῆς τελείας ἀναρρώσεως τοῦ τέκνου του, καὶ ὢ τοῦ θαύματος! ὁ παῖς ἔδωκεν ἀμέσως καὶ τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ χεῖρα εἰς τὸν πατέρα του, διότι ἀποκατέστη ὑγιὴς καθ᾿ ὁλοκληρίαν ὡς καὶ πρότερον.

ΘΑΥΜΑ 2ον.

Τῷ 1884 γυνή τις πάσχουσα τὰς φρένας ὀνόματι Εὐδοκία Ν. Φιφλῆ, ἐκ τοῦ χωρίου Χάρακα τοῦ Ζόρακος, ἐλθοῦσα ἐν Μονεμβασίᾳ περιήρχετο τὴν πόλιν φωνάζουσα καὶ χειρονομοῦσα δαιμονιωδῶς. Εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἀειπαρθένου καὶ θαυματουργοῦ Παναγίας Χρυσαφιτίσσης κατὰ τὴν ἑσπέραν ἐκείνην τῆς ἑορτῆς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἐκ παραδόσεως γίνεται κατανυκτικὴ ὁλονυκτία. Ἦτο ἡ ὥρα 10 τῆς νυκτός, ὅτε ἡ ἐν λόγῳ παράφρων εἰσῆλθεν εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν ἀπροόπτως. Ἰδοῦσαι ταύτην αἱ τὴν ὁλονυκτίαν ποιοῦσαι γυναῖκες ἐφοβήθησαν σφόδρα, ἡ παράφρων γυνὴ μετὰ χειρονομιῶν διηυθύνθη πρὸ τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Παναγίας κρατοῦσα εἰς τὴν χεῖρά της τεμάχιον ἄρτου καὶ ἐπλησίασεν αὐτὸ εἰς τὸ πρόσωπον τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος λέγουσα· «φάγε ψωμὶ καὶ Σὺ μάννα μου». Τὴ στιγμὴ ἐκείνην, ὢ τοῦ θαύματος! ἡ Εἰκὼν μετὰ τοῦ θρόνου της ἐκινήθη καὶ τὰ χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ ἀφιερώματα ἀλληλοσυνεκρούσθησαν, ἡ δὲ φρενοβλαβὴς πεσοῦσα εἰς τὰ γόνατα τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος προσηύχετο μέχρι πρωίας θεραπευθεῖσα.


ΘΑΥΜΑ 3ον.

Ὁμοίως τῷ 1886 σωτήριον ἔτος ἦλθεν ἐκ τοῦ χωρίου Καταβόθρα τοῦ Ἀσωποῦ εἷς ὀνόματι Κυριᾶκος Δημότσης πάσχων ἐπίσης τὰς φρένας, κατὰ τὴν Ἑορτὴν δὲ τῆς Εἰκόνος, τῇ Δευτέρα τοῦ Θωμᾶ, ἐλθὼν ἐν τῷ Ναῷ τῆς Χρυσαφιτίσσης, ἐθεραπεύθη τελείως.


ΘΑΥΜΑ 4ον.

Ὁμοίως τῷ 1884 γυνή τις ὀνόματι Καλομοῖρα Σεμπέπου, ἐκ Λυρῶν τῆς Μονεμβασίας, πάσχουσα τὰς φρένας ἐθεραπεύθη, μετὰ δὲ τὴν θεραπείαν της μετέβη εἰς τὸ ἐν Κυθήροις Μοναστήριον τῆς Μυρτιδιωτίσσης καὶ ἐγένετο μοναχή.


ΘΑΥΜΑ 5ον.

Ἀγαρηνός τις ἔχων οἰκίαν πλησίον τοῦ Ναοῦ τῆς Χρυσαφιτίσσης ἀπεφάσισε νὰ ἐκτείνῃ αὐτήν· ὅθεν ἐσκέφθη νὰ χαλάσῃ τὰ κατηχούμενα τοῦ Ναοῦ, ὅπερ καὶ ἔπραξε, κτίσας μάλιστα καὶ λουτρὸν πρὸς τὸ μέρος τῶν κατηχουμένων, διὰ νὰ πλύνηται αὐτός, αἱ γυναῖκες καὶ τὰ τέκνα του κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν Τούρκων. Ἀλλ᾿ ἀκούσατε, ἀδελφοὶ Χριστιανοί, καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τὸ θαῦμα! Ὅσα τέκνα εἶχεν ὁ εἰρημένος Ἀγαρηνός, ἀπέθανον ὅλα, ὡς καὶ ὅσα ἐγεννοῦσε καὶ κατόπιν ἀπεβίωσεν ἄτεκνος. Εἰς αὐτὸ τὸ λουτρὸν προσέτι, ὅστις ἐπήγαινε νὰ λουσθῇ, ἔβλεπεν μία γυναῖκα ἡ ὁποία ἀπειλοῦσε ὅτι θὰ πνίξῃ αὐτόν· ἕνεκα τούτου οἱ ἄνθρωποι φοβούμενοι δὲν ἐκατοίκησαν εἰς τὴν οἰκίαν αὐτήν, οὐδέποτε Χριστιανοὶ ἢ Τοῦρκοι ἔκτοτε οὔτε ἐτολμοῦσαν κἂν καὶ νὰ οὐρήσουν ὄχι ἐντὸς τοῦ Ναοῦ, ἀλλ᾿ ἐκτὸς τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ, διότι ἢ θὰ ἐχωλαίνετο, ἢ θὰ ἐτυφλώνετο, ἢ ἄλλο τι κακὸν θὰ ὑπέφερε, καὶ τὸ θαυμασιώτερον, δὲν θὰ ἰατρεύετο ἐκ τοῦ κακοῦ, ἂν δὲν προσεκάλει ἱερέα τινα νὰ ψάλλῃ παράκλησιν εἰς τὸν Ναὸν τῆς Χρυσαφιτίσσης· ὅσοι δὲ Τοῦρκοι ἦσαν γείτονες τοῦ Ναοῦ τούτου φοβούμενοι μὴ πάθωσι κακόν τι ἐπρόσφερον κατὰ πᾶν Σάββατον θυμίαμα εἰς αὐτόν· πολλοὶ Τοῦρκοι καὶ Τούρκισσαι ἀφιέρωσαν πολλάκις εἰς τὸν Ναὸν τοῦτον χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ ἀναθήματα ἀφ᾿ οὗ ἐλάμβανον τὴν ὑγείαν των διὰ τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ὀνόματος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Χρυσαφιτίσσης. Ἐκ τῶν ἀνωτέρω δύνασθε νὰ καταλάβητε τὰ ἄπειρα θαύματα τὰ ὁποῖα ἐξετέλεσεν ἡ Πανάμωμος Δέσποινα Θεοτόκος εἰς τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους, ἐπικαλουμένους τὴν ἀντίληψην καὶ προστασίαν διὰ τῆς θείας Εἰκόνος αὐτῆς, τῆς ἐπονομαζομένης Χρυσαφιτίσσης, πρὸς δόξαν καὶ τιμὴν αὐτῆς. Ἦς ταῖς Ἁγίαις Πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Υπεραγία Θεοτόκος η Χρυσαφίτισσα: Παρακλητικός Κανόνας

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗ "ΣΥΝΑΞΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΦΙΤΙΣΣΗΣ".


Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον Ψαλμόν ΡΜΒ΄ (142)
Κύριε, εισάκουσoν της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου.Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων. 
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου· εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος, και ηκηδίασεν επ ἐμὲ το πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων.
Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου· η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. 
 

Στηρίξτε......

  • Η σαλάτα του Νεοέλληνα - Δεν θέλω να μπω στο γαϊτανάκι του πολέμου που (για ακόμα μια φορά σε αυτή τη χώρα) έχει ξεσπάσει σχετικά με την επικείμενη συμφωνία των Πρεσπών, μα δεν μπο...
    Πριν από 5 χρόνια